Uit de oude doos (2007): Moe

Ik ben moe, heel moe. Moe van alle misverstanden die er bestaan over de Islam, moe van mensen die het vertikken om zelf na te denken en alleen de grote massa nablaten en moe van de lobby om die misverstanden in stand houden.

Uit de oude doos (2004): Verbeter de wereld…

‘Hirsi Ali wil ideologische screening moslims bij sollicitatie’. Mijn ogen lezen de woorden, maar mijn brein wil ze niet registreren. Harde schijf vol, Suus? Nee hoor: gewoon niet bestand tegen zoveel DOMHEID.

Uit de oude doos (2004): Brief aan Theo van Gogh

Beste Theo Laat één ding duidelijk zijn: ik heb een enorme hekel aan je. Was ik niet al vervuld van walging door jouw aanblik, dan was het wel door de bagger die uit jouw mond kwam. Naar mijn mening ben je veel te ver doorgeschoten in jouw kritiek op de islam in het algemeen en de moslims in Nederland. Ik houd jou en (onder anderen) je vriendinnetje Ayaan direct verantwoordelijk voor de verregaande mate van polarisering in de Nederlandse samenleving. Vandaag is daar nog iemand bij gekomen: jouw moordenaar.

Uit de oude doos (2004): Verba volant, scripta manent*

‘Je moet een column schrijven, Suus.’ Ik heb het de afgelopen dagen meerdere malen gehoord, na mijn liefdesbrief aan Ayaan, waarvoor uiteraard mijn dank. Ik blijf echter van mening, dat je dan wel wat moet hebben om over te schrijven!

Uit de oude doos (2004): Het recht om te kwetsen

Ayaan Hirsi Ali zei vrijdag op televisie dat zij het recht heeft om anderen te kwetsen. Deze opmerking vertelt ons twee dingen over mevrouw Hirsi Ali: 1) Ze is een schoft 2) Ze kent de wet niet. Vooral dat laatste mogen wij haar, ze is immers Nederlander en elke Nederlander wordt geacht de wet te kennen, zwaar aanrekenen.

Polizei

Hoe ga ik deze blog schrijven, zonder mensen voor het hoofd te stoten? Dat gaat denk ik niet. Maar deze blog moet wel geschreven worden. Vandaar.

Zuursan

Ik ben meestal niet op mijn mondje gevallen. Noem een onderwerp en ik heb er 9,9 van de 10 keer een mening over. En die mening kan ik heel ongezouten geven als mijn stemming zich daarvoor leent. TV-programma’s, BN-ers, Twitteraars, mensen in de tram, exen en collega’s; ze lopen allemaal gevaar.

Puppylove

“Zullen we een hond nemen?” Als rechtgeaard kattenmens stond mijn hart even stil. Een hond! Is hij gek geworden? Wat moeten wij (lees: ik) nou met een hond? Ik werk fulltime, ik weet niets over de opvoeding van zo’n beestje en buiten dat: ik heb niets met honden.

The Next Factor

Ik ben een aanhanger van het adagium “uit = uit”. Is mijn relatie eenmaal verbroken, dan gaat het niet meer aan. Nooit meer. Er is namelijk een goede reden dat het uitging: mijn ex voldeed niet aan mijn verwachtingen.

Niets bijzonders

Als kind was ik het beste meisje van de klas. Vaak haantje de voorste, altijd het snelst klaar met haar werk, zelden een fout in een dictee en afwisselend “verkering” met de twee leukste jongens van de klas. Ik was een baas avant la lettre en niemand kon mij iets maken.

Priceless

De Nederlandse taal heeft naar schatting ongeveer één miljoen woorden. Je zou zeggen dat je met dat aantal zondermeer in staat zou moeten zijn om een ander te omschrijven of te typeren. Negen van de tien keer lukt dat natuurlijk ook gewoon. Iemand is grappig, briljant, eigenwijs, jouw grote liefde of islamofoob. Woorden die niets aan duidelijkheid te wensen overlaten: u en ik weten precies wat ermee wordt bedoeld. Sterker nog, we kennen zelf waarschijnlijk ook wel iemand die in één of meer van deze hokjes past. Het is duidelijk en spreekt voor zich. Toch zijn er ook mensen die zich niet zo makkelijk laten omschrijven, simpelweg omdat ze zo’n impact op je hebben dat woorden eigenlijk te kort schieten.

Daar komen de hoertjes!

Wat ik precies hoopte over te houden aan het programma “Big Fat Gypsy Weddings” weet ik niet. Ik heb namelijk niets met zigeuners of kampers. Ik vind ze hinderlijk en onaangepast. Zoals een buurvrouw van de Flodders in de wijk Zonnedael zou zeggen: “Het is schorriemorrie”.

Oók geen slokje water

Ik was een jaar of 15, het was in mijn beleving maart of april en we hadden gym. Een vriendin van mij, half Nederlands en half Marokkaans, klaagde dat ze zo’n dorst had. “Dan drink je toch even wat!” zei ik tegen haar, bijna snauwend. Dat kon niet: ze vastte. Ik was even uit het veld geslagen. Vasten? Wat is vasten? Ze legde het uit. Vasten tijdens Ramadan houdt in dat je overdag niet mag eten en drinken. Meer doe je natuurlijk ook niet op 15-jarige leeftijd, als Nederlands-Marokkaans meisje. Het was de eerste keer dat ik in aanraking kwam met het fenomeen Ramadan.

Bloggen

Bloggen is leuk. Een fijn stukje van een paar honderd woorden aan het www toevertrouwen, dat door redelijk wat mensen wordt gelezen en (overwegend positief) wordt becommentarieerd. Ik kan wel zeggen dat ik daar genoegen in schep. Toch dateert mijn laatste blog alweer van bijna een maand geleden. Wat is er aan de hand? Writer’s block? Handen in het gips? Wereldreis? Langdurig falende internetverbinding thuis? Nee, niets van dat alles.

Normen en waarden

Hoe zou het eigenlijk gaan met Jan-Peter Balkenende?

Sinds het kabinet Rutte-Verhagen is geïnstalleerd, hoor je eigenlijk niemand meer over normen en waarden. Aan de ene kant is dat maar goed ook! Van personen die hun normen en waarden – of dat nou de Liberale of de Joods-Christelijke zijn – zonder pardon bij het grof vuil zetten, enkel en alleen om te kunnen regeren met gedoogsteun van de Partij Voor Vreemdelingenhaat (chill, het is maar een mening!), zou niemand dat natuurlijk nog pikken. Aan de andere kant zijn we met zijn allen dermate aan het asocialiseren, dat het geen kwaad zou kunnen om de normen en waarden weer eens op de agenda te zetten.