Nooit genoeg

Vrijheid is het grote toverwoord. Althans, dat wordt tegenwoordig overal nog harder gepromote dan de nieuwste TMF superclip. Wij willen overal maar onbeperkte vrijheid in hebben. Wel de lusten, niet de lasten. En waarom? Heel simpel. Wij zijn namelijk egoïstische zelfingenomen wezens die graag onze opties open houden voor iets beters iets wat nog lekkerder is.

Priceless

De Nederlandse taal heeft naar schatting ongeveer één miljoen woorden. Je zou zeggen dat je met dat aantal zondermeer in staat zou moeten zijn om een ander te omschrijven of te typeren. Negen van de tien keer lukt dat natuurlijk ook gewoon. Iemand is grappig, briljant, eigenwijs, jouw grote liefde of islamofoob. Woorden die niets aan duidelijkheid te wensen overlaten: u en ik weten precies wat ermee wordt bedoeld. Sterker nog, we kennen zelf waarschijnlijk ook wel iemand die in één of meer van deze hokjes past. Het is duidelijk en spreekt voor zich. Toch zijn er ook mensen die zich niet zo makkelijk laten omschrijven, simpelweg omdat ze zo’n impact op je hebben dat woorden eigenlijk te kort schieten.

De vrouw

Ze is mooi. Bloedmooi. Niet perfect volgens algemene maatstaven, dus mooi volgens die van mij. Perfect, in mijn ogen. En haar ogen zijn bruin. Met een fonkeling zoals je die alleen ziet als je op een heldere nacht naar de hemel kijkt en sterren telt. Ze heeft lange wimpers, ook. En een glimlach die me bij het zien ervan weer eventjes doet voelen alsof ik twaalf jaar oud ben. Nagenoeg zorgeloos, licht in mijn hoofd, warm van binnen. Verliefd. Alsof m’n buik een vlindertuin is. Ik vind haar knap. Haar blik kent een bepaalde goedheid, die me rustig maakt. Zelfs mijn gedachten stotteren als ik aan haar denk, zo nerveus word ik ervan. Maar positief nerveus. Niet basisschoolspreekbeurtnerveus, maar mooi nerveus. Alleen maar positief nerveus. Heus.

What becomes of the broken hearted?

Soms zie je een tweet die helemaal niet tot jou gericht is, maar waar je gewoon op móét reageren. IK kan die drang tenminste niet altijd onderdrukken… Dat ligt misschien aan mij, ik sluit niets uit. Een aantal dagen geleden kon ik het weer eens niet laten. Het volgende gesprek was het gevolg:

– een reconstructie –