Herfst

De blaadjes vallen. Ze vielen laat, dit jaar. En ik moet zeggen dat ik er dit jaar ook niet veel last van had. Dat komt volgens mij doordat ik een aantal knoppen heb omgezet. Ik heb wat beslissingen genomen rondom mijn werk die me weer op gang brengen, ik heb wat beslissingen genomen rondom mijn gezondheid die me energie geven en al met al gaat het te goed met me om die weemoed te ondergaan die me anders altijd rond deze tijd van het jaar bekruipt.

In die stemming was ik afgelopen maandag gaan sporten. Ik heb anderhalf uur intensief gebuffeld en fietste toen naar de buurtsuper, waar ik voor bijna een hele week insloeg.  Met mijn fietstassen volgeladen en een met grote rugzak met sportspullen en nog wat boodschappen erin op mijn rug gehesen aanvaardde ik de terugtocht. Kwartiertje fietsen, ook goed voor me. Ik had de sokken er goed ik toen ik de bocht doorging, vlak bij huis. Blaadjes dwarrelden rond in de zachte zon. Een muziekje in mijn hoofd maakte mijn goede stemming compleet.

Ik scheurde de bocht in en mijn achterwiel gleed weg. Door het gewicht in mijn fietstassen was er geen houden meer aan, ik gleed onderuit. Vallend realiseerde ik me dat ik rottig terecht zou gaan komen. Baf, eerst stuiterde ik op mijn beide knieën. Daarna knalde ik op de door mij uitgestoken handen. Door het gewicht van de rugzak en de vaart die ik had, stuiterde ik als laatste met mijn neus op de stoep. Ik voelde dat mijn voortanden ook nog de stoep raakten.

Godver….

“Gaat het, mevrouw?” “Kan ik iets voor u doen, mevrouw” Gierende remmen, twee man in koor: “Jemig, wat een smak! Moeten we u even helpen?”

Ik krabbelde duizelig van liggen naar zitten, beide knieën bonkten alsof er met hamertjes op werd geslagen, ik voelde mijn neus verdubbelen in omvang en toen ik met mijn tong langs mijn tanden ging, voelde ik dat er een flinke scherf van mijn linker voortand af was. Kutkutkut…

Tegen de omstanders zei ik dat ik nog even wilde blijven zitten om bij mijn positieven te komen. De mannen in het busje waren speciaal gekeerd om me te helpen, die vroeg ik om lekker door te rijden, en wel bedankt voor de moeite. Het meisje met de hond, die nieuwsgierig aan me snuffelde en me een lik over mijn hand gaf, ging toen ook maar weer. Alleen de meneer met de fiets, die als eerste bij me was, bleef nog even dralen. “Niet te lang blijven zitten hoor, de grond is zo koud” zei hij nog bezorgd, toen hij verder fietste.

Eindelijk weer alleen keek ik naar de plek waar ik zat. Mooi, met die eikenbomen. Oranje, geel, bruin. En dan dat zonlicht er doorheen gefilterd. Prachtig, een plaatje. Ik keek naar mijn fiets. Het voorwiel was gestopt met draaien. Gek, dat dat soort details je opvalt als je op de grond ligt. Langzaam stond ik op. Raapte naast mijn uit de fietstas gevallen boodschappen ook mijn fiets, mijn beschadigde ego en mijn iets te jeugdige overmoed op. Besloot om eerst even contact te leggen met de tandarts, voordat ik ook maar iets anders ondernam.

Nu, bijna een week later, heb ik besloten me door dit voorval  niet in mijn vaart te laten stuiten. Ik  heb gisteren gesport met mijn twee dikke knieën. Ik kijk fier de wereld in met mijn twee blauw-,groen-, geelomcirkelde ogen en ik lach stralend naar iedereen die er iets van zegt met mijn inmiddels weer prachtig gerestaureerde gebit. De blaadjes vallen, ik deed even mee, maar nu is het klaar. Stevig met beide voeten op de grond.

Op naar de eerste sneeuw- en ijzelbuien…