Als Nederlandse Aziaat heb je niet alleen te maken met het integratie probleem. Als klein meisje stuit je tegen zoveel dingen. Mijn ouders probeerde mij zo Nederlands op te voeden, maar wel buitenshuis, binnenshuis golden voornamelijk hun eigen norm en waarden.
Thuis probeer je je ouders te plezieren. Daar ben je het meisje te zijn dat respect heeft naar iedereen die ouder is, probeer je netjes te zijn, geen grote mond te hebben naar je ouders. Niet roken. Niet drinken en uitgaan terwijl je nog op school zit? Vergeet het maar als jong meisje. Feestje? 11u thuis. Geen seconde later. Dan begint het feest pas? Niks mee te maken.
En jongens nee daar moet je uit de buurt blijven. Jij maakt eerst je opleiding af. Als je werkt dan mag je doen wat je wilt maar zolang je onder mijn dak woont, gelden mijn regels tetterde mijn vader in mijn oor.
En stiekem doen? Vergeet het maar! De sociale controle in de “gemeenschap” was zeer groot, dus als ik in de stad was gespot door een bekende met een jongen in de buurt, wist ik dat het heibel was op het moment dat ik thuis de woonkamer weer instapte.
Maar daar is de buitenwereld, een wereld waar je wordt gestimuleerd om voor jezelf op te komen en het gewoon te zeggen als je er niet mee eens bent. Wie die ander ook is, jonger of ouder. Een wereld waar het heel normaal is dat je als meisje gewoon gezamenlijk in een klas zit met jongens. Waar het normaal is om met ze om te gaan. Waar een relatie met een jongen niet automatisch betekent dat je zonder diploma de school verlaat. Een wereld waar ouders hun kinderen vertrouwen geven dat ze de juiste beslissing maken.
Als jong meisje kom je in een soort gespleten persoonlijkheid terecht, binnenshuis ben je iemand anders dan buitenshuis. Buiten kon ik keihard lachen, thuis moest ik braaf zijn. Nette meisjes lachen niet zo hard.
En dan komt het kruispunt dat je moet kiezen wie je bent. Zo moeilijk is die keuze niet om te maken, maar om het daadwerkelijk uit te voeren is toch iets anders. Bij mij kwam het punt toen ik moest kiezen welke studie ik ging doen. Niet stigmatiserend maar bij Aziatische mensen staat werk in de gezondheidszorg of onderwijs hoog op de ladder. Dus dwongen mijn ouders mij om een lerarenopleiding te doen, hun filosofie, het gaat er niet om dat je het leuk hebt op je werk, er moet aan het eind van de dag brood op tafel komen, linksom of rechtsom.
Ik dacht bij mijzelf, ik pik heel veel van hun, ik probeer mij naar hun maatstaven te vormen maar dit gaat te ver. Als ik ze weer hun zin geef, straks zijn zij dood en heb ik een klotebaan. Lang was ik bezig met mijn eigen betoog te maken, op een avond stelde ik het voor. Mijn studie werd Economie. De twee gezichten op dat moment sprak boekdelen. Economie? Dat zijn mensen die voor de rest niks kunnen en alleen een vlotte babbel hebben. Nee dat gaat mijn dochter niet doen. Het werd een strijd die ik als koppige tiener won. Het gevolg was dat ze hun handen van mij af haalden en zich op mijn broertje richtten –die nu heel serieus iets technisch studeert, of in de woorden van mijn ouders, iets echt studeert-.
De jaren die volgden waren jaren dat ik helemaal los ging, roken, drinken, uitgaan, niks was te gek. En mijn ouders die zeiden, we hebben je te Nederlands opgevoed, anders was dit allemaal niet gebeurd.
Je bent echt een Nederlander geworden.
Wat Je Zegt Ben Je Zelf! 
Mooie blog, Mich! Ik herken dit wel van Turkse en Marokkaanse vrienden en vriendinnen en het lijkt me super frustrerend! Aan de andere kant, ik kan me zo goed voorstellen dat je als ouder het beste (in jouw ogen) voor je kind wilt… Je kind (geleidelijk) loslaten en vertrouwen om de juiste beslissingen te nemen moet killing zijn. Maar als je als ouder een goede basis hebt gelegd qua normen en waarden, dan moet je kind het toch wel goed doen… lijkt me. Moeilijk, moeilijk, moeilijk!
Natuurlijk nu ik zelf ouder ben, begrijp ik wel dat ze het beste voor mij hadden en dat ze geen andere opvoeding gewend waren dan dit, omdat voor hun de keuzes ook zijn gemaakt.
Ik heb het geaccepteerd en daarmee is het boek voor mij klaar. Ik wilde met deze blog aangeven dat het integreren aan beide kanten niet heel makkelijk is en dat je tegen bepaalde problemen aanloopt waar een buitenstaander niet veel bij kan voorstellen.
indrukwekkend blog Mich, moeilijke keuzes op jonge leeftijd.
Het “mooie” van jouw strijd om te zijn wie je bent is, dat je heel bewust hebt geleerd keuzes te maken. Je beschrijft het sterk!
Heel herkenbaar, ik ben zelf het kind van een meisje zoals jij. Ik ken mijn oma en ik ken mijn moeder. Moeders heeft zich alle moeite getroost om mij in werkelijk waar geen enkel keurslijf te prakken, terwijl mijn oma dat met lede ogen aanzag. Ik voel mij gezegend dat ik beide werelden heb mee mogen maken, maar vond de strijd van die 2 wel heftig om te zien… Mijn moeder is overigens een heel leuk mens, veel vrienden en onze relatie is echt super. Dus alles komt goed!
Ik ben helemaal niet van een andere cultuur, maar ik herken me wel op veel vlakken in je opvoeding. Mijn moeder wou elk aspect van mijn leven controleren, zonder te rebelleren was ik nu nog steeds doodongelukkig geweest in een job die helemaal mijn ding niet is.