Mijn tante is terminaal ziek. Wat klinkt dat plat, zeg. Ik kan ook zeggen:”mijn tante ligt op sterven”. Komt op hetzelfde neer. Het is kut, er valt binnenkort iemand weg die mij dierbaar is, maar boven alles, er valt iemand weg die mijn moeder dierbaar is. En via haar onderga ik de emoties heftiger. En ik krijg via mijn neef en nichtjes een voorproefje van wat mij nog te wachten staat. Ik behoor nu bijna tot die generatie die zo elegant de “sandwich-generatie” heet. Dat betekent dat je zorgt voor je eigen kinderen, maar ook de zorg voor je ouders begint te krijgen.
Ik vind die positie niet erg, het is de natuurlijke gang van zaken. Maar het bracht me wel tot het besef dat mijn ouders niet meer voor mij zorgen. We zitten nu in zo’n tussengebied. En vanuit die gedachte bekroop me laatst een volgende gedachte. Nu het nog kan, nu we nog niet of niet meer voor elkaar zorgen, moeten we iets anders samen gaan doen. En waar liggen onze gezamenlijke interesses? Bij eten. Maar dat doen we al regelmatig gezamenlijk… Bij boeken. Ja, te individueel dus… Bij vakantie.
Bij vakantie!
En nu gaan we in 2013 met mijn ouders en mijn eigen kinderen en vriend op reis naar Indonesië. We zijn al bezig met de voorbereidingen, want voorpret kan niet lang genoeg duren. Bovendien moeten we alle boeken over de streken die we gaan bezoeken nog lezen en uitwisselen. Het afgelopen weekend hebben we de definitieve route vastgelegd, en al pratend zei ik tegen mijn ouders:”Nu moeten jullie wel gewoon gezond blijven, denk er om dat je niet dood gaat voor die tijd!”
Dat hebben ze me plechtig beloofd. Gelukkig.
Wat Je Zegt Ben Je Zelf! 