Integratie

Niet heel veel mensen op internet weten het. Maar ik heb een andere etnische achtergrond dan Nederlands….AAH. Ja ik weet het, je beeld valt in duigen, even bijstellen.

Hokjesdenken, daar zijn mensen heel goed in. Ze zien je en willen je het liefst in een hokje stoppen. Dat is veilig en fijn. Jij zit in dat hokje en zij weten (of denken te weten) wat ze van je kunnen verwachten en hoe jij gaat reageren op bepaalde situaties. Fijn. Mich in hokje 210. En blijf daar aub. Maar wat als jij je meer hokje 121 voelt? Hoe kom je van het ene hokje naar het andere hokje?

Wat onbeschoft eigenlijk, stel ik mij helemaal niet voor. Ik ben Mich, 29 jaar, geboren en getogen in Nederland maar mijn ouders zijn Aziatisch. Mijn ouders hebben mij zo Nederlands mogelijk opgevoed. Leer maar eerst Nederlands en goed functioneren in deze maatschappij, op zoek naar je roots kan altijd nog, maar je woont hier dus gedraag je maar zo Nederlands mogelijk. Dus zo vierden wij thuis, Sinterklaas, liep ik gewoon mee met Sint Maarten en maakte mijn moeder de helft van de week gewoon aardappels, groenten en vlees klaar. Ik werd op zo Nederlands mogelijke manier klaargestoomd voor de Nederlandse maatschappij.

Maar toch, hoe Nederlands je ook gedraagt, hoe goed je ook integreert, hoe goed Nederlands je ook kan spreken, hoeveel Nederlandse belasting je ook betaald. Je blijft dat Aziatische meisje. Als ik nieuwe mensen tegenkom, dan is binnen de eerste drie vragen die ze stellen. “Maarre, wat is je achtergrond?” Dan denk ik, is dat nu zo belangrijk?

Vroeger kon ik mij er druk om maken, maar nu geef ik er gewoon antwoord op. Als jij mij lekker in een hokje wil stoppen, dan doe je dat toch lekker. Heb jij mij weer ingekaderd, maar jij hebt geen flauw idee wat je in hebt gekaderd, want ik ben niet in te kaderen.

Twee voorbeelden van onnozele situaties.

Een paar jaar geleden kwam ik ergens binnen voor een bijeenkomst, mensen kenden mij niet. Voordat de bijeenkomst begon was er een buffet, ik ging zitten en een vrouw begint tegen mij te praten, ze vroeg wat ik dan ’s avonds at als ik thuis kwam. Ik vertelde dat ik een vrij gevarieerd eetpatroon heb, dus het verschilt per dag. Toen kwam de vraag, “Maar eet jij dan ook weleens aardappelen?” Ik knikte. Ze ging verder “Daar kan ik mij nu helemaal niks bij voorstellen” Ik antwoordde met “Hoezo niet?” En toen kwam het briljante antwoord, “Ja jij bent niet Nederlands, nee ik kan mij er helemaal niks bij voorstellen.”

Situatie twee is recent, ik was in gesprek met een cliënt. Op een gegeven moment vroeg ze naar mijn etnische achtergrond, ik vertelde het. Ze zegt tegen mij “Oh mijn zoon is ook getrouwd met zo’n meisje” –zo’n meisje ook, die benoeming- “Ja, zij is heel lief en op de achtergrond, maar ik kan wel zien dat jij van een ander slag bent, want jij bent wat mondiger” ik bijt op mijn lip, want ik wil eigenlijk zeggen. “En u bent niet zoveel anders dan al die andere klagende bejaarden”

En weet je, afgelopen jaren ben ik eraan gewend, ik stoor mij er niet meer aan. Maar wel wordt je altijd erop gewezen, dat jij anders bent. Hoe je je ook aanpast, jij blijft het buitenlandse meisje.

Hoeray voor integratie!