Met grote ogen heb ik gekeken wat er laatst gebeurde. Tot mijn verbazing was mijn buurjongen islamitisch geworden. Mijn Hollandse buurjongen kwam plots met een kaalgeschoren kop en een lichte baard in zijn Golfje aancrossen. Ik vroeg hem de reden van zijn bekering en daar werd ik al gecorrigeerd door hem. “Nee akhi, niet bekeren, maar terugkeren is wat wij doen. We worden allemaal als moslim geboren!” vertrouwde mijn buurjongen Kevin mij toe. Ik had spijt van mijn vraag. Hij moest lekker zelf weten wat hij deed. Ik zag hem altijd al als enige Hollander tussen een groep Marokkaanse crimineeltjes hangen. Hij wilde ergens bij horen. Niemand wist waarom hij graag bij die groep wilde horen. Hij was, na twee jaar in de beveiliging gewerkt te hebben, aangenomen bij de politie en had een keurige baan. Als agent zag hij nog niet dat er een grote groep Marokkanen, onder andere de groep waarin hij zelf rond hing, heel erg slecht is. Elke keer als ik hem tegen kwam kreeg ik te horen hoe goed de Marokkaanse gemeenschap wel niet was en hoe goed de islam wel niet was. Het duurde niet lang of ik zag mij Nederlandse buurjongen op vrije dagen een uniform dragen. Niet het politie-uniform, maar een zogenaamde djelleba. Vol trots paradeerde hij rond in zijn Marokkaanse mannenjurk. Hij zwaaide naar mijn vader en gooide er een ‘Salaam Aleikoem’ uit. Mijn vader ‘aleikoem salaamde’ terug en vroeg mij wat er mis was met Kevin. Ik haalde mijn schouders op en zei: “Waar je mee omgaat raak je mee besmet, pa.” Mijn vader begreep het niet.
Tagarchief: Marokkanen
De Bouali-norm
Je kunt je afvragen of het werkelijk nodig is: wéér een stukje over Marokkanen. Gelukkig gaat deze blog niet over Marokkanen, nou ja… misschien een heel klein beetje.
Wat Je Zegt Ben Je Zelf! 