En de winnaar is…

Altijd maar die winnaarsmentaliteit. Overal moeten we de beste in zijn. We worden als klein kut landje tweede op een wereldkampioenschap voetbal, maar het is niet goed. De Verenigde Staten waar Nederland al jaren achteraan waggelt, doen het lang zo goed niet. Al hebben die ook niet genoeg voetballers. Als je kunt voetballen, kun je het land ook dienen op een andere manier. Je kunt dan ook ‘army boy’ worden en met andere dingen schieten. In oorlog hebben onze Amerikaanse vrienden ook dezelfde winnaarsmentaliteit. Lukt het Bush senior niet te winnen van Saddam Hussein? Dan maakt Bush junior het wel af. Ergens hebben wij, als Nederlanders, dus wel een beetje dezelfde mentaliteit als de Amerikanen. Wij zijn er alleen net iets minder goed in. Lukt het in 1974 niet om wereldkampioen te worden, dan proberen we het in 2010 nog een keer. We vergaten alleen (weer) dat er nog van die Spaans brabbelende losers op ons pad kwamen. Ja, de Amerikanen zijn er net iets beter in. Zij wonnen wel toen ze de herkansing kregen. Wacht maar tot ‘wij’ Argentinië treffen bij het volgende wereldkampioenschap. En waar was Spanje eigenlijk tijdens de Tweede Wereldoorlog? Ach, wat maakt het uit. Het ging om altijd maar eerste willen worden.

De Spanjaarden hebben mij overigens met tennis weer ernstig in de weg gezeten. Waar er maar één de winnaar kon zijn, werd de verkeerde de winnaar. Het moest Roger Federer worden. De charmante Zwitser. De man die bij zijn iets te bolle jeugdliefde is gebleven. De man met zijn kasteeltje in Zwitserland. De eeuwige nummer drie werd tweede. Vol spanning zat ik voor de tv. Slecht was hij niet. Rafael Nadal, de Spanjaard, mocht er vandoor gaan met de beker. Bijzonder lelijke Spanjaard trouwens. Een beetje de vreemde kinderlijke kop als Fernando Torres. Wat een geluk voor Nederland dat er geen Hollander in de finale stond. Twee jaar achter elkaar verliezen op een groot toernooi van de Spanjaarden. Voor mij maakt dit trouwens wel Spanje als sportland van het moment. Een wereldbeker winnen met voetbal. Nummer één worden op Roland Garros. Zijn toch even wat prijzen die je in de wacht sleept. Zij kunnen het wel. De winnaarsmentaliteit zit er goed in bij de Spanjaarden. Alles wat van hun afgepakt is, pakken ze ook weer terug. Waar de Arabieren ooit een deel van Spanje tot hun bezit mochten rekenen, is nu de zelfs een stukje Marokko nog van Spanje. Echt alles winnen ze. En waar was Spanje eigenlijk tijdens de Tweede Wereldoorlog? Ach, wat maakt het uit. Het ging om altijd maar eerste willen worden.

Ik bezit de winnaarsmentaliteit ook. Ik wil altijd eerste worden. Niet tweede en ook geen derde. Ik wil in alles eerste worden. Of ik nou mee doe aan een zaalvoetbaltoernooi vanuit werk of een hockeywedstrijd voor blinden, altijd ga ik voor de eerste plek. Ook hier op deze blog. Ik wil de best gelezen stukken hebben. Ik wil de meeste stukken geschreven hebben. Ik wil ook de beste geschreven stukken hebben. Dat laatste is nog het moeilijkst. Reclame maken is niet heel moeilijk. Je gooit gewoon om de tien minuten een tweet de lucht in met reclame. Het linkje wordt vanzelf aangeklikt. Misschien lezen ze het niet, maar wel een ‘hit’ erbij. De meeste stukken schrijven is ook nog niet de lastigste opgave. Ik heb zeeën van tijd en daarmee dus ook tijd zat om af en toe iets doms te tikken. Het kwalitatief goed schrijven, dat is dan wel weer een kunst. Ik mag de kunst nog niet beheersen. De drang in mij is om daar ook eerste in te worden.

Voor mijn partner is mijn winnaarsmentaliteit heel vervelend. Ik wil overal maar een wedstrijdje van maken. Tijdens het eten wil ik als eerste mijn bord leeg eten en het meeste kunnen eten. Op vakantie wil ik als eerst bruin zijn. Meestal lijdt dat tot een dag huilend en verbrand in mijn bed vertoeven. Ik wil als eerst mijn boek uit hebben en de meeste boeken gelezen hebben. Soms sla ik dan ook wat bladzijdes over. Ik weet niet waar het boek over gaat. Ik had het boek wel als eerst uitgelezen. En dat kan zij mij niet meer afpakken. Op een gegeven moment had ik honderd paar schoenen. Ik wilde meer schoenen dan mijn vriendin hebben. Overal waar uitverkoop was kocht ik schoenen op. Soms wel met tien paar tegelijk. Ik droeg de schoenen niet. Ik had er wel meer dan mijn vriendin. Voor kleding gold hetzelfde. Ik moet wel eerlijk bekennen dat ik het op modegebied uiteindelijk verloren heb. Mijn vriendin heeft nog meer ongedragen goederen in haar bezit. Overal wil ik in winnen. Mijn vriendin haat werkelijk mijn winnaarsmentaliteit. Ze haat het vooral om mijn wedstrijd wie als eerste klaar kan komen tijdens de seks.