Man Up!

Mijn vorige blog ging over vrouwen. Mijn definitie van ‘lady like’. (Heb je die nog niet gelezen? https://watjezegtbenjezelf.wordpress.com/2011/12/28/lady-like/ ). Maar naast een goede vrouw moet natuurlijk een sterke man staan. Dus daar ga ik het nu over hebben. Mannen.
Man up!

Nooit genoeg

Vrijheid is het grote toverwoord. Althans, dat wordt tegenwoordig overal nog harder gepromote dan de nieuwste TMF superclip. Wij willen overal maar onbeperkte vrijheid in hebben. Wel de lusten, niet de lasten. En waarom? Heel simpel. Wij zijn namelijk egoïstische zelfingenomen wezens die graag onze opties open houden voor iets beters iets wat nog lekkerder is.

Lady Like

Mooie meisjes poepen niet.

Och, wat een cliché. Vooral geloofd door kleine kinderen en mannen. Vrouwen weten namelijk allemaal dat dit pure onzin is. Mooie meisjes zijn namelijk ook meisjes. Dus ook zij poepen.

De nare kerstgedachte

Misschien is dit niet de perfecte opening, maar dat weergeeft nou precies mijn gehele standpunt en mindstate. Vandaar dat ik toch heb gekozen om dit verschrikkelijke onderwerp aan te snijden.

Kerstmis. Los van het feit dat ik een atheïst ben, vind ik dit feest het grootste en meest belachelijke hypocriete feest wat er bestaat.

Ik hou van Hip Hop

Ik hou van Hip Hop.

Dat klinkt als een of andere weird ass rip off van dat programma ‘Ik hou van Holland’ maar dat is het echt niet. Ik hou niet van Holland. Maar wel van Hip Hop dus.

The Next Factor

Ik ben een aanhanger van het adagium “uit = uit”. Is mijn relatie eenmaal verbroken, dan gaat het niet meer aan. Nooit meer. Er is namelijk een goede reden dat het uitging: mijn ex voldeed niet aan mijn verwachtingen.

Priceless

De Nederlandse taal heeft naar schatting ongeveer één miljoen woorden. Je zou zeggen dat je met dat aantal zondermeer in staat zou moeten zijn om een ander te omschrijven of te typeren. Negen van de tien keer lukt dat natuurlijk ook gewoon. Iemand is grappig, briljant, eigenwijs, jouw grote liefde of islamofoob. Woorden die niets aan duidelijkheid te wensen overlaten: u en ik weten precies wat ermee wordt bedoeld. Sterker nog, we kennen zelf waarschijnlijk ook wel iemand die in één of meer van deze hokjes past. Het is duidelijk en spreekt voor zich. Toch zijn er ook mensen die zich niet zo makkelijk laten omschrijven, simpelweg omdat ze zo’n impact op je hebben dat woorden eigenlijk te kort schieten.

De vrouw

Ze is mooi. Bloedmooi. Niet perfect volgens algemene maatstaven, dus mooi volgens die van mij. Perfect, in mijn ogen. En haar ogen zijn bruin. Met een fonkeling zoals je die alleen ziet als je op een heldere nacht naar de hemel kijkt en sterren telt. Ze heeft lange wimpers, ook. En een glimlach die me bij het zien ervan weer eventjes doet voelen alsof ik twaalf jaar oud ben. Nagenoeg zorgeloos, licht in mijn hoofd, warm van binnen. Verliefd. Alsof m’n buik een vlindertuin is. Ik vind haar knap. Haar blik kent een bepaalde goedheid, die me rustig maakt. Zelfs mijn gedachten stotteren als ik aan haar denk, zo nerveus word ik ervan. Maar positief nerveus. Niet basisschoolspreekbeurtnerveus, maar mooi nerveus. Alleen maar positief nerveus. Heus.

What becomes of the broken hearted?

Soms zie je een tweet die helemaal niet tot jou gericht is, maar waar je gewoon op móét reageren. IK kan die drang tenminste niet altijd onderdrukken… Dat ligt misschien aan mij, ik sluit niets uit. Een aantal dagen geleden kon ik het weer eens niet laten. Het volgende gesprek was het gevolg:

– een reconstructie –

Moederdag

Het was de tweede dag van de vijfde maand en tweeduizendenzes jaar na de geboorte van Jezus Christus. Althans dat is wat de Christenen ons willen doen geloven. Voor mij was het gewoon 2 mei 2006. Ik had gewerkt. Ik werkte elke dag. Als ik werkte hoefde ik niet na te denken. Ik moest wel nadenken. Ik hoefde alleen niet te denken over mijn zieke moeder. Ik kon het even verdringen. Tijdens de pauzes duwde ik wel met tranen in mijn ogen een McDonald’s burger door mijn strot, of andere etenswaren. Als het druk was in de winkel hoefde ik niet te denken. Niet denken is heerlijk. Ik ging altijd met de bus naar mijn werk. ’s Avonds moest ik een sprintje trekken om mijn bus te halen. Ik zat dan hijgend in de bus. Heerlijk. Sporten, werken en groen denken. Alles in één keer. Op de terugweg van het centrum van mijn toenmalige woonplaats naar huis kreeg ik al een vreemd gevoel. Ik kreeg kippenvel. Een vreemd gevoel in mijn maag. Een soort van vlinders, maar dan zonder het fijne verliefde gevoel erbij. Het kan trouwens dat ik mij dit naderhand allemaal heb ingebeeld. Ik weet het niet meer. Ik herinner mij nog weinig van de die dagen. Te weinig.

Virtueel aanzoek

Het was drukkend heet in de trein. Bokheet zou mijn oom gezegd hebben. Mijn hele lichaam was klam en nat. Mijn shirt zat vastgeplakt aan mijn rug. Iedereen om mij heen steunde en kreunde. Ik genoot stiekem van de hitte. Ik keek naar buiten door het raampje, de lucht was prachtig. Geen wolkje te zien. Ik glimlachte. De man aan de andere kant van de coupé zou wel denken dat ik gestoord was.